Elke keer als ik een roodborstje zie, dan denk ik aan haar

Vandaag vertelt Marianne haar verhaal aan ons. Marianne is vrijwilliger bij het Adamas Inloophuis in Nieuw-Vennep. Als gastvrouw verwelkomt zij hier de gasten, mensen die geraakt zijn door kanker. Dit kunnen mensen met kanker zijn, maar ook hun naasten of nabestaanden. Het Adamas Inloophuis is opgezet door mensen die zelf geraakt zijn door kanker - bij henzelf of hun omgeving -  en een plek wilden creëren voor aanvullende ondersteuning bij het verwerkingsproces. “Sommige mensen vinden het lastig om die stap te nemen,” vertelt Marianne. “Ze zijn dan al een aantal keer langsgelopen, maar vinden daadwerkelijk naar binnen gaan lastig.” De gastheren en gastvrouwen verwelkomen iedereen. Zo begint een stukje oprechte aandacht, want in het Adamas worden geen adviezen gegeven. Marianne: “Wij zijn er juist voor het luisterend oor en reiken mensen handvatten aan om weer hun veerkracht te hervinden. Het stuk veerkracht kan gestimuleerd worden door samen aan de slag te gaan door te kijken wat de gast nu daadwerkelijk zou willen? Wat of wie heeft hij of zij nodig? Met behulp van de tool ‘positieve gezondheid’ kijken we naar het verlangen en naar wat nog WEL allemaal kan. Hierdoor ‘vergeten’ de gasten ook even alle narigheid en kunnen zij een beetje ontspannen.”

Nuttig voelen

Marianne voert ook gesprekken met de gasten. “Ik voel me heel dankbaar om dit te doen. Toen ik op 59-jarige leeftijd werkloos werd en tot drie keer toe in de krant las dat ze bij het Adamas vrijwilligers zochten, ben ik gewoon het gesprek aangegaan. Ik wilde graag iets nuttigs doen en met andere mensen in contact komen. Je wereldje wordt anders wel heel erg klein.” Marianne is nu vijf jaar vrijwilliger bij het inloophuis. Afgelopen jaar zorgde corona voor veel veranderingen. “In onze warme huiskamer konden we geen mensen meer ontvangen. Dus vroeg de coördinator of ik mensen wilde opbellen. Nou, dat wilde ik wel proberen. We hebben zulke mooie reacties ontvangen. Eigenlijk was iedereen die we belden positief. De mensen krijgen juist nu een beetje aandacht. We hebben ook een aantal oudere gasten, die nu veel alleen zijn. Zij konden dan even alles van zich af praten. Veel mensen vinden het jammer dat ze nu niet kunnen komen. Gewoon, om even een koffietje te doen of mee te doen aan een activiteit. Veel activiteiten gaan wel online door. Maar dat past niet bij iedereen. Wel bieden wij 1 op 1 gesprekken aan voor mensen die het echt nodig hebben want kanker gaat gewoon door, ook in coronatijd. Ook ontstaan er bijvoorbeeld Whatsappgroepjes tussen de gasten. Ik vind het heel mooi om te zien dat ze elkaar alsnog weten te vinden.”

Bijzondere ontmoetingen

Als vrijwilliger in het Adamas Inloophuis ontmoet je veel verschillende mensen, ieder met hun eigen verhaal. Marianne: “Met de een heb je meer een klik dan met een ander. Die band groeit vaak als ik mensen zelf inschrijf. Zoals een van mijn gasten die ik al een tijdje niet gezien had. Mijn collega vertelde dat ze vanmiddag zou langskomen om afscheid te nemen. Ze zou het niet gaan redden. Ze was zo vrolijk toen ze binnenkwam. Ze geloofde erin dat er hierna nog iets voor haar zou zijn. We hebben samen gepraat en ik heb mijn arm om haar heen geslagen. Ja, toen mocht dat allemaal nog. Ook heb ik haar omhelsd. Toen we even later in de huiskamer aan de koffietafel zaten, grapte ze: ‘ik kom terug als die irritante vlieg.’ Ik zei: ‘ik zie je liever als een roodborstje. Een vlieg krijgt een mep.’ Op de dag van haar crematie zat er bij mij thuis een roodborstje voor het raam. Ik vond dat zo bijzonder. Elke dag kwam het toen even op het hekje zitten. Als ik nu een roodborstje zie, denk ik aan haar. Ze was zo’n lieve vrouw.”

Super team

Sommige verhalen raken de vrijwilligers heel erg. De vrijwilligers onderling en de coördinatoren zorgen daarom ook goed voor elkaar. Marianne: “Aan het eind van de middag is er altijd ruimte om samen nog even te delen. We hebben echt een superteam. In het begin nam ik nog wel eens verhalen mee naar huis en lag ik er ‘s nachts wakker van. Dan bleef het maar door mijn hoofd heen malen. Nu kan ik het van me afzetten en lukt het me om het daar te laten. Ik vind het Adamas echt een prachthuis. Het is zo mooi wat we voor anderen kunnen doen. Door echt de tijd te nemen en naar iemand te luisteren. Of om gewoon een kopje koffie voor iemand neer te zetten. Soms zijn het juist die gewone dingetjes. Ik ga er altijd met een fijn gevoel naar toe. Ik vind het heel mooi om dit te kunnen doen.”

Interview: Roxanna Booms, sociaal werker VrijwilligersCentrale MeerWaarde